De gekte die 'Ho Chi Minh City' heet

Sawadee!

Zondag 1 maart was mijn laatste dag in Chiang Mai. Ik had gehoopt nog naar de beroemde Sunday market te kunnen gaan, maar die begon pas om 4 uur en tegen die tijd moest ik weer richting mijn hostel en een taxi regelen om naar het station te gaan. Er was wel nog een andere markt waar ik nog even rondgekeken heb. Ik heb voor de laatste keer nog maar eens heerlijk gegeten en ben nog naar Wat Chedi Luang gegaan. Ik heb nu ook wel weer genoeg tempels gezien, want uiteindelijk zijn ze toch allemaal wel hetzelfde. Vanuit het hostel ben ik met de tuk tuk naar het station gegaan. Ik kwam daar om kwart voor 5 aan en de trein zou om half 6 vertrekken. Geloof het of niet, maar de trein was er al! Ik wis niet wat ik zag. De trein was een sleeper, maar de bedjes waren nog niet uitgeklapt, dus er waren nu nog gewoon zitplaatsen. Tegenover mij zat niemand en na een tijdje wam er een Chinese vrouw tegenover me zitten. Ze kwam ff met me kletsen. Ik weet nog van in China dat velen dat doen om hun engels te verbeteren. Zo heb ik dus ongeveer een uur geluisterd naar verhalen over haar studie en werk en haar reizen. Ze vertelde me als ik ooit nog naar Tibet of Nepal wilde, ik dat zo snel mogelijk moest doen. Ze was er zelf een aantal jaar geleden geweest en vorig jaar weer. Volgens haar was het nu echt ontdekt door de Chinezen en als die eenmaal iets ontdekt hadden, was het binnen de kortste keren een toeristische trekpleister geworden en dan wilde je er eigenlijk niet meer komen. Daar moest ik wel om lachen. Er moest natuurlijk ook een foto gemaakt worden van me. Ze vond het zo fijn om eens een ander soort mensen te zien dan Chinezen, want dat was niet zo spannend. Ik vond haar echt enorm grappig. Om 8 uur kwamen ze de bedjes uitklappen en hop er kwam zomaar een bed tevoorschijn voor me. Het had zelfs een gordijntje zodat je privacy had. Ik had noodles gehaald bij de supermarkt voor in de trein, maar ik moest betalen voor heet water, zelfs nog meer dan de noodles gekost hadden :p was alsnog wel goedkoper dan het eten in de trein. De trein kwam na 16 uur eindelijk aan in Bangkok. Iets later dan gepland, want ja we hadden natuurlijk wel vertraging opgelopen. Na nog een metro en tram kwam ik aan op het vliegveld en ben meteen doorgelopen naar de wc om me op te frissen, want van zo'n treinreis word je toch altijd wel smerig. Het internationale vliegveld van Bangkok is gelukkig een stuk beter georganiseerd en alles ging dan ook helemaal prima. Ik werd na de security controle ook nog een keer helemaal gecontroleerd en gefouilleerd bij de gate. Voor het geval ik een bom had gekocht bij een duty free-zaakje denk ik.
De vlucht was echt geen pretje. Er was heel veel turbulentie en de passagiers waren vervelend. Ze gilden bij elke sprongetje dat het vliegtuig maakte en ze luisterden totaal niet. Er was zelfs een vrouw die tijdens het landen door de gang ging lopen! Het personeel was ook nog eens ongelooflijk bot en chagrijnig. Hoop dat de terugreis naar Bangkok beter is. En ik vraag me ook af hoe het komt dat piloten altijd meer moeite schijnen te hebben met het laten opstijgen en landen van een klein vliegtuig dan een groot vliegtuig. Met een klein vliegtuig gaat het vrijwel nooit soepel en schudt alles aan alle kanten.
Op het vliegveld in Vietnam kwam ik bij de taxi's een meisje tegen uit Zuid-Afrika en aangezien onze hostels naast elkaar lagen, hebben we een taxi gedeeld. Mijn eerste gedachte over Ho Chi Minh City was: gadver wat is het hier smerig! Het is hier heel druk (nee druk is eigenlijk een understatement), het stinkt er, het is er vies en het verkeer is echt levensgevaarlijk. Volgens mijn is rechts rijden hier in principe de regel, maar iedereen rijdt hier eigenlijk waar het ze zelf het beste uitkomt. Zelfs tegen het verkeer in op een éénrichtingsweg of over de stoep. Het gevaarlijkst zijn de scooters. Die dingen zijn overal en rijden op de stoep of slalommen tussen auto's door. Ze snijden je af als ze bedenken dat ze toch af willen slaan en houden zich ook niet echt aan verkeerslichten. En het zij  er veel. En dan bedoel ik ook echt VEEL! Een voordeel van de scooters is wel dat ze heel wendbaar zijn en jou dus meestal wel proberen en kunnen ontwijken als je de straat oversteekt.
Nadat ik in het hostel aankwam, ging ik op zoek naar iets te eten. Ik zit midden in het backpackers-district dus ik hoefde gelukkig niet ver weg te gaan. De jongen van het hostel waarschuwde me nogmaals dat ik alleen de hoognodige dingen mee moest nemen en mn tas altijd vast moest houden. Dieven op scooters jatten namelijk zo je tas van je schouder. Paspoort/pinpas/creditcard, alles lag dus netjes in mn kluisje al die dagen. Ik had alleen geld bij me. Ik kwam er ook meteen achter dat het geen goed idee is om als vrouw 's avonds alleen rond te lopen. Gelukkig heeft het hostel een kleine bar waar altijd wel wat mensen te vinden zijn. Daar kwam ik ook het meisje van de taxi weer tegen en nog een aantal andere mensen. Zij zouden de volgende dag naar de Cu Chi tunnels gaan en aangezien ik daar zelf ook naar toe wilde, besloot ik met ze mee te gaan.
De Cu Chi tunnels liggen buiten de stad, dus dat was al een hele verademing.
De tunnels zijn met name gebruikt in de vietnamoorlog door het noord-vietnamese leger en de guerrillastrijders uit het zuiden. Het bestaat uit een heel netwerk van 250 km en beslaat bijna het hele zuiden van Vietnam. Ze zijn begonnen met het maken van dit tunnelnetwerk in 1948 en in 1972 was het af. Er bevinden zich ondergronds ook o.a. keukens, operatiekamer, een kamer om wapens te maken en een naaiatelier. Alle openingen naar de tunnels zijn verborgen in de grond en worden gecamoufleerd door bladeren en andere junglebebossing. In de rest van de jungle, tussen alle ingangen in, hadden ze vallen geplaatst. Zelf wisten ze waar deze vallen waren, omdat ze vaak een chiliboom plantten bij zo'n val of iets anders wat herkenbaar was. De Amerikanen wisten echter niet wat wel of niet thuishoorde in een jungle en zij liepen dus wel vaak in zo'n val. De val was vaak niet om de vijand meteen te doden, maar wel om te vertragen en te verzwakken.
Een val was een kuil in de grond met op de bodem bamboo en ijzeren staken. Er lag een plank overheen die om zn as draaide als je aan er op stond en zo viel je dus op een bed van staken en draaide de plank weer terug. De bamboo en ijzeren staken waren vaak ingesmeerd met het gif van schorpioenen en slangen en soms smeerden de strijders ze zelfs in met poep. Mocht je nou het 'geluk' hebben gehad dat je val niet meteen dodelijk was, dan leed je alsnog aan etterende wonden en als je niet op tijd gevonden werd door je mede soldaten, stierf je een behoorlijk pijnlijke dood. Was het toch beter geweest om maar meteen dood te vallen. De tunnels waren zeer effectief. Overdag bevonden de mensen zich voornamelijk ondergronds en 's nachts kwamen ze tevoorschijn om op de vijand te jagen. De Amerikanen en het zuid-vietnamese marionettenleger (zo wordt het hier genoemd, aangezien dit aangestuurd en gefinancierd werd door de U.S.) wisten niet waar de ingangen naar de tunnels waren en werden dus vaak verrast door strijders die opeens uit een tunnel tevoorschijn kwamen, begonnen te schieten en vervolgens ook weer net zo plotseling als ze tevoorschijn waren gekomen, verdwenen. De Amerikanen begonnen met het inzetten van speciaal getrainde honden om de tunnelingangen te vinden, maar dit bleek ook weinig effectief omdat de Vietnamezen deze honden doodden of ze verstopten kleren/schoenen van de Amerikanen bij de ingang waardoor de hond de ingang niet als ingang aanmerkte omdat deze naar een amerikaanse soldaat rook en dat was niet de geur waar hij naar op zoek was. Als de amerikanen toch een ingang gevonden hadden, konden ze zelden zelf de tunnels in. De tunnels zijn gemaakt voor vietnamezen. De gemiddelde soldaat woog zo'n 50 kilo en was behoorlijk klein. In tegenstelling tot een a!Amerikaanse soldaat die een stuk zwaarder en gespierder waren. De tunnels waren ook helemaal donker en zaten vol met bochten en bestonden uit meerdere lagen. Als je niet wist waar je heen moest, verdwaalde je dus heel makkelijk. En achter elke deur of om elke bocht kon een een nieuwe val op je wachten. De Amerikanen hadden dus weinig trek om hier steeds in te gaan. Het gebruik van explosieven had ook weinig effect, door de vele bochten was de impact namelijk vrij klein. Er waren ook zogenoemde watersloten ingebouwd waardoor het gebruik van gas- of rookbommen ook weinig effect had. Een groot deel van het netwerk kwam pas bloot te liggen toen de amerikanen het gebied massaal gingen bombarderen. Delen van de tunnels stortten in ingangen kwamen aan het licht. De Amerikanen hadden voor die tijd nog een andere methode om de tunnels in te gaan. Ze maakten gebruik van tunnelratten. Dit waren vaak Mexicaanse vrijwilligers (in hoeverre dit echt vrijwillig was, durf ik niet te zeggen) die door hun bouw makkelijker de tunnels in konden kruipen. Zij gingen zo op zoek naar documenten en andere informatie die de amerikanen konden gebruiken om de Vietcong (zo werd het noord-vietnamese leger genoemd) uit te schakelen.
Ik moet zeggen dat het nog al veel indruk op me maakte. Zo'n 100 meter van de tunnel is toegankelijk gemaakt voor toeristen, oftewel iets groter gemaakt en er zijn lampen geplaatst. Je mocht er in en kijken hoe ver je kwam. Elke 10 meter was er een uitgang dus gevaarlijk was het niet. Nou ik ben tot de helft gekomen en toen moest ik er echt uit. Het was bloedheet daar beneden en heel erg vochtig. Je moest alsnog kruipen en na de helft moest je nog een niveau naar beneden (en ik was al 2 niveaus omlaag gegaan). Mn knieën deden al pijn en het zweet droop van me af. Ik moet er niet aan denken om daar dag in dag uit te moeten doorbrengen. Al met al wel zeer indrukwekkend om te zien.
De volgende dag stond het oorlogsmuseum op de planning en een beetje sightseeing in de stad. Zoals ik al gezegd had, is het verkeer hier gevaarlijk. Oversteken doe je hier scooter voor scooter. Dit betekent dat je soms halverwege stilstaat omdat je moet wachten op een aantal scooters die voorbij scheuren. Dit gebeurde mij dus ook. Halverwege een drukke weg kon ik opeens geen kant meer op. Voor me reden nog een aantal scooters en achter me reed het verkeer ook weer. In principe geen probleem, na de scooters zou ik gewoon weer verder kunnen oversteken. Toen kwam er opeens van rechts een taxi aangereden en die reed recht op me af. Hij claxonneerde en ik dacht nog, hij zal me toch wel proberen te ontwijken. En toen merkte ik dat hij gas bij gaf. Mn hart sloeg op hol en ik probeerde een plek te vinden om naar uit te wijken, heel erg hopend dat hij toch echt nog zou stoppen. Ik stond echter gevangen in het verkeer. Op het allerlaatste moment trapte hij toch nog op de rem, maar het was al te laat. Iets in mij zei SPRING! en ik sprong achteruit. De scooters achter me wisten me op een haar na te ontwijken en de taxi kwam tot stilstand op de plek waar ik net nog stond. De weg van de weg was nu wel vrij (hij had dus makkelijk uit kunnen wijken) en ik ben als een gek naar de overkant gerend. Ik denk dat ik nog minstens een half uur heb na lopen trillen van schrik. Needless to say, ik was daarna doodsbang om weer over te steken. Sightseeing kon me gestolen worden, ik heb de veiligste route naar het museum gezocht, waar ik lang geweest ben, en daarna weer de veiligste route terug naar het hostel. Ik had wel genoeg HCM city gezien.
Het museum was behoorlijk heftig. Ik begon met een speciaal deel van de gevangenis die gebouwd was voor voornamelijk politieke gevangenen, de zogenaamde 'tiger cages'. De gevangenis is mede gefinancierd door de U.S. en is een van de vreselijkste dingen die ik ooit gezien heb. De martelingen die daar plaatsvonden, zijn gewoon misselijkmakend. De gevangenen zaten met te veel mensen in een veel te kleine cel. De cel bestond uit 3 muren, een zware ijzeren deur en het plafond bestond uit ijzeren spijlen. Ze kregen rijst en af en toe wat vis te eten en bekertje water per dag. Water om zichzelf te wassen, kregen ze niet. Veel gevangenen werden dan ook ziek van het gebrek aan hygiëne.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, werden de gevangenen ook nog eens gemarteld. Om informatie los te krijgen over de Vietcong, maar ook om als voorbeeld te dienen voor anderen. Straf omdat ze ingingen tegen de huidige politiek. Er waren speciale kooien van 1,80 x 0,75 x 0,4 of 0,6. De eerste bevatte 2-3 personen en de 'grotere kooi' bevatte 5-7 mensen. Deze kooien waren omwonden met prikkeldraad, dus de gevangenen konden alleen maar gebogen zitten omdat ze anders verwondingen opliepen. Deze kooien werden dan buiten neergezet in de brandende zon en de gevangenen kregen dagen geen eten. Maar er waren meer marteltechnieken, de een nog gruwelijker dan de ander. Er was natuurlijk het 'gewone' slaan met stokken of bamboo. Hier werden vaak knieën en ellebogen mee gebroken en aangezien die niet gezet werden, groeide alles weer misvormd aan elkaar. Ze gebruikten heel fel licht om de gevangene blind te maken of ze stopten het hoofd van de gevangene in een trommel en sloegen dan op het vlies, waardoor de gevangene doof werd. De ergste waren echter het levend verbranden en levend koken. Bij de laatste werd de gevangene in een zak gestopt waar je normaal rijst in kookt en vervolgens in een pot met kokend water gestopt. Beide technieken werden gebruikt om als voorbeeld te dienen voor andere gevangenen, in de hoop dat ze dan zouden meewerken. Gewoonweg walgelijk. Je hoort altijd voornamelijk de kant van de amerikanen, hoe smerig die vietnamezen wel niet waren in hun oorlogvoering. Dat de Vietcong de amerikanen martelden en dat terwijl ze alleen maar het land probeerden te redden van het boze communistische China. Nu zag ik ook eens een andere kant. En ik vind het ronduit walgelijk. Ik heb met tranen in mn ogen rondgelopen daar. Verhalen over en foto's van massamoorden op burgers. Amerikanen die doen alsof ze de vader van een jochie van 7 doodschieten in de hoop dat hij aan hun info kan geven over de Vietcong. In mijn ogen is zoiets echt onacceptabel.
Het museum was verder opgedeeld in kamers. Zo werd je stap voor stap door de oorlog heen geleid. Heel fijn gedaan. Zo loop je tenminste niet kris kras door het museum om er vervolgens nog niks van te snappen.
Ze beginnen bij het verdrag dat wordt getekend om Vietnam te bevrijden van Frankrijk en dat dit vervolgens meteen weer door Frankrijk zelf geschonden wordt. En dan krijgt Frankrijk steun van Amerika. Want anders zou het communisme opkomen in Vietnam en dat moest koste wat kost voorkomen worden. Het altijd bescheiden amerika was er van overtuigd dat ze dit wel in een aantal maanden voor elkaar hadden. Toen Frankrijk later toch echt haar verlies moest toegeven, werd er een nieuw verdrag getekend. Hierin stond dat Vietnam onafhankelijk zou worden en zelf beslissingen omtrent politiek kon nemen. De oorlog moest stoppen en alle wapens en andere aan oorlog gerelateerde spullen moesten verdwijnen. Amerika maakte hier gebruik van om een regering te financieren zodat zij druk uit konden oefenen in de hoop het communisme te onderdrukken. Het heeft hierbij van begin af aan de regels van het verdrag verbroken en dit alles heeft geleid tot een oorlog die jaren heeft geduurd, die ze uiteindelijk verloren hebben en tot op de dag van vandaag nog steeds kinderen geboren worden die het effect hiervan merken. Er is een kamer vol met oorlogsfoto's die door verschillende fotografen gemaakt zijn. Er zijn foto's bij van de guerrillastrijders en van amerikaanse soldaten, maar ook van angstige burgers en verwoeste dorpen. Er zitten mooie foto's tussen, maar sommige zijn ook gruwelijk. De volgende kamer bevatte foto's van mensen die geraakt zijn door granaten, napalmbommen of zijn aangetast door toxische bommen. De ergste toxische stof die gebruikt is, is Agent Orange. AO was geproduceerd als herbicide en bevatte dioxine. De Amerikanen hebben dit massaal uitgestrooid boven Vietnam, met name in het zuiden. De bedoeling was om de gewassen op het land te vernietigen, om de guerrillastrijders en de Vietcong uit te hongeren en te verzwakken. Er is echter zoveel uitgestrooid dat het gehele land kapot gemaakt is, er groeide bijna niets meer in de rijstvelden. Maar ook het water en de dieren zijn vergiftigd. Aangezien de vietnamezen (en de amerikaanse soldaten zelf ook) niet wisten hoe toxisch dit was, zijn zij gewoon gebruik blijven maken van het water in deze gebieden. Daarbij stapelt dioxine zich op, dus hoe hoger je in de voedselketen komt, hoe groter de dosis dioxine is die je binnenkrijgt. Mensen hebben nog jaren na de oorlog vissen gegeten die in met agent orange vergiftigd water hebben gezwommen. Dus ook na de oorlog kregen mensen deze troep binnen. Agent Orange is niet alleen een carcinogene stof (kankerverwekkend), maar is ook teratogeen (veroorzaakt afwijkingen aan de foetus). Het tast de geslachtscellen aan van zowel mannen als vrouwen, wat kan resulteren in miskramen en kinderen met (ernstige) afwijkingen. Zelfs als de ouders zelf gezond zijn, maar hun ouders in een AO gebied geleefd hebben tijdens de oorlog, kunnen deze mensen alsnog kinderen met afwijkingen krijgen. Ook de Amerikaanse soldaten zijn blootgesteld aan grote hoeveelheden AO omdat zij ook in dat gebied zaten. In Amerika zijn grote rechtszaken geweest tegen verschillende bedrijven die AO geleverd hebben tijdens de oorlog. Er hangen foto's in het museum van mensen en kinderen in met huiduitslag, tumoren, kinderen zonder armen en benen of andere lichamelijke of geestelijke afwijkingen. Verschrikkelijk om te zien. Al met al heel heftig om te zien allemaal, maar wel indrukwekkend en leerzaam.
De volgende dag ging de wekker al vroeg, want ik zou een dagtour naar de Mekong Delta maken. Ik ging naar My Tho en Ben Tre. Na een busreis van 2 uur kwamen we aan in My Tho en stapten we over op een boot om naar Unicorn island te gaan. Daar kwamen we eerst langs en bijenhouderij en hebben we thee met honing en limoen gedronken. Of ja, eigenlijk was het honing met een beetje thee en limoen :p was wel de eerste thee waar ik niet van walgde! Daarna gingen we in een longtail boot door de kanaaltjes van de Delta varen. Heerlijk rustig en een prachtige omgeving. Vervolgens zijn we naar Turtle island gevaren om daar te zien hoe ze kokosnootsnoepjes maken (erg lekker) en om te lunchen. Ze hadden daar zelfs een waterbuffel, cool om zo'n dier eens te zien. Toen weer de boot op om naar een dorpje te gaan om daar lekker vers fruit te eten en te luisteren naar de traditionele muziek van de Mekong Delta. Sommige instrumenten hebben maar 1 of 2 snaren en toch klinkt het nog redelijk goed. Weer 2 uurtjes met de bus en toen waren we terug in Ho Chi Minh City. Het was een heerlijk relaxed dagje in een mooi gebied. Heel fijn om uit de smerige stad weg te zijn. Nog een gezellige laatste avond gehad en toen was het tijd om te gaan slapen.
De volgende dag was het echt veel te warm om iets te doen. Het was 35°C, maar door de vele gebouwen en de smog is het in de stad nog veel warmer. Zelfs van gewoon ergens zitten, ga je al zweten. Ik ben dus in de gezamenlijke ruimte van het hostel gaan zitten en gewacht tot de taxi me kwam halen. Ik had een taxi via het hostel geboekt, want ik zag het niet zitten om met al mij spullen de straat op te gaan. Om half 3 was de taxi er. Een soort freelance taxichauffeur denk ik, maar eentje die redelijk goed engels sprak en wonder boven wonder normaal kon rijden. Ik had bijna niet door hoe erg het verkeer eigenlijk was. Toen ik ging inchecken op het vliegveld wilden ze weten hoe lang ik in Bangkok bleef en of ze dan ook mijn ticket naar Amsterdam konden zien. Uhm nee, die heb ik niet geprint en ik heb geen internet dus ik kan hem ook niet laten zien. Nou moeilijk moeilijk, maar uiteindelijk kreeg ik toch mn boarding pass. Ik heb nog steeds geen idee waarom ze mn ticket naar Amsterdam wilden zien. Alsof het hun wat uitmaakt hoe lang ik in Bangkok blijf.. daar hebben zij toch niks meer mee te maken als ik eenmaal Vietnam uit ben?
Ik zat deze keer bij de nooduitgang boven de vleugel, dus lekker veel plek :) Het personeel was wel net zo onbeschoft en chagrijnig als de heenreis. Ik weet iig dat ik niet meer met deze maatschappij zal vliegen in de toekomst.
Om 10 uur 's avonds was ik in het hostel in Bangkok. Het is een soort van der Valk, eigenlijk meer een hotel dus, maar dan een die ook dormrooms heeft. Ik ben wel blij weer terug in Thailand te zijn. Nog ff genieten van de rust hier, want zelfs Bangkok is rustig vergeleken met HCM city.
Naar Vietnam wil ik zeker nog een keer terug, maar dan niet alleen en dan sla ik HCM city over ;)
Over 2 dagen ga ik alweer richting Nederland. Hopelijk begint daar het lenteweer snel, want ondanks dat het hier wel heel erg warm is, hoef ik nou ik weer niet per se terug naar 7 graden.
Foto's volgen wel als ik weer terug ben in Nederland.


Xxx